Goed luisteren vereist inleving zonder vooroordelen

Lichamelijke ongemakken kunnen bij honden en andere dieren gedragsproblemen veroorzaken en verergeren. Hup naar de dierenarts dus…maar zo simpel is dat niet!
Dit is wat je nog wel eens tegenkomt als hondengedragstherapeut…

Je ziet een hond en denkt; ‘dit dier is niet in orde’ Je bespreekt dit met de eigenaar en soms moet deze ervan overtuigd worden dat er medische oorzaken mee kunnen spelen bij probleemgedrag. Het is dus belangrijk dat de eigenaar, als hij eenmaal naar een dierenarts gaat, ook door de dierenarts serieus wordt genomen. Het liefst probeer je een eigenaar naar een arts te sturen die deskundig is op het gebied waarvan jij vermoedt dat het medische probleem zit. Want als de hondeneigenaar bij de verkeerde dierenarts komt wordt de hond niet geholpen en een eigenaar heeft vaak niet de financien om meerdere dierenartsen te bezoeken tot er 1 tussen zit die het probleem goed oppakt.

Om de hondeneigenaar te ondersteunen in zijn verhaal stuur je een verslag naar de dierenarts. Een verslag dat is gebaseerd op een huisbezoek en beeldmateriaal. Je hebt als hondengedragstherapeut een beeld van de hond in zijn ontspannen dagelijkse doen. Zo’n verslag kan voor een dierenarts een waardevolle aanvulling zijn, zou je denken!  Want de dierenarts ziet de hond in de praktijk vol met adrenaline na de autorit en wachtkamer en hierdoor zijn pijnsignalen en het stijf of onregelmatig lopen onvoldoende zichtbaar.
Vooral als je een dierenarts hebt die niet verder kijkt dan enten, castreren, gebitsreiniging en brokjes verkopen om targets te halen zul je snel horen dat je hond geen medisch problemen heeft.

Diereneigenaren koppelen nog wel eens terug dat het verslag niet is doorgelezen door de dierenarts. En dat er na de het hartje luisteren, oortjes kijken en het bewegen van gewrichten wordt gezegd dat er niks medisch is. Hondeneigenaren staan dan met de mond vol tanden en druipen weer af.
Vervolgens ligt bij de hondengedragstherapeut de taak om de eigenaren opnieuw te motiveren om naar een andere dierenarts te gaan.
Ga je met hondeneigenaren praten, patientendossiers doorlezen, informeren bij dierenartsen of paraveterinairen, dan wordt nog eens bevestigd dat het (h)erkennen van emoties bij dieren en het verband tussen fysiek ongemak en probleemgedrag niet voldoende erkend wordt bij dierenartspraktijken.
Dit beeld van ‘de hond’ zorgt er voor dat eigenaren soms toegeworpen krijgen dat hun hond zich aanstelt, dramatisch doet of op zijn plek gezet moet worden. Soms staat het letterlijk in het dossier. Hartverscheurend als je je realiseert dat sommige honden naar aanleiding van zo’n opmerking ook nog eens gedrild worden terwijl ze pijn hebben!

Wat je regelmatig ziet en mogelijk is het in de ene regio meer dan in de andere;
- bij een oorontsteking wordt geen pijnstilling voorgeschreven. Dit is het recept voor het ontstaan van agressie naar de eigenaar.
- Het verband tussen prikkelbaar gedrag en maag-darm problemen en/of voeding is vaak onbekend en wordt als ‘puur gedragsmatig’ afgedaan.
- Eigenaren niet toestaan dat zij hun dier steunen als het uit de narcose komt. Waarom zou je daar geen voorwaarden voor opstellen en je praktijk op inrichten? Het gaat om de hond!
- Tientallen malen per jaar hoor je als hondengedragstherapeut dat een dierenarts castreren als oplossing heeft voorgesteld voor probleemgedrag of dat de hond al is gecastreerd.

Dit is de reden dat hondengedragstherapeuten adressen verzamelen van dierenartsen waarvan bekend is dat zij de klachten van de eigenaar en hond goed oppakken.