DE HOND IN DE POLDER

It’s broken...

Vandaag de dag zou het regel moeten zijn om honden te trainen zonder pijn en intimidatie, toch gaat het mis….

Nederland staat bekend om het polderoverleg. Dat wil zeggen; met alle partijen in gesprek blijven totdat er een doorbraak is. Niemand voor het hoofd stoten, geen conflict creëren, geen uitgesproken meningen en emoties die de situatie op de spits kunnen drijven.

Maar werkt het poldermodel? Redelijk, verstandig en vermijdend communiceren zorgt ervoor dat je problemen niet benoemt en wegkijkt. Polderen gaat over gematigd zijn, niet over veranderingen in gang zetten. Bij het opstellen van regels en overleg waar het gaat over het verbeteren van het welzijn van de hond werkt het dus niet. Terwijl er echt wel wat moet veranderen in hondenland!

Bij kynologische opleidingsinstituten, tijdschriften, hondenscholen, (rashond)verenigingen en (welzijns)keurmerken, waar economische belangen meespelen, verdwijnt het dierenwelzijn nog meer naar de achtergrond. Er zijn bedroevend weinig organisaties die zich duidelijk en tot in detail uitspreken hoe je een hond NIET moet behandelen. Zij verschuilen zich daarin maar wat graag achter de wet of een andere autoriteit, die regelt dat wel...

De trainers die het niet zo nauw nemen met welzijn en het gebruik van aversieven varen daar wel bij! Want leg nog eens uit, wat is welzijn en wat is aversief ook alweer? Terwijl wij daar nog eens rustig over polderen, krijgen zij een voet aan de grond.

Samen met de semi-wetenschappelijke retoriek die er door aversieve trainers wordt rondgestrooid denk je als polderkop maar al te graag; ’ja oke, klinkt wel redelijk’ En dat redelijk klinken slaat dan op de toon en het aantal decibellen. Niet op de inhoud, want als je echt luistert en denkt aan het welzijn van de hond dan is het knudde. Zij gaan hondenland bepalen, wij praten…:(

Niet meedoen met polderen is eng, dat beamen mijn collega’s en ik uit de grond van ons hart. Maar het zit inmiddels in ons dna, dat “redelijk zijn”.  Als je niet meedoet met polderen ligt er afwijzing en uitsluiting op de loer. Als je een duidelijke mening hebt merk je onderhuids dat je gezien wordt als labiel, onredelijk of onprofessioneel en zo wil je natuurlijk niet bekend staan!

Je zult herkennen dat je als Forcefreetrainer of hondengedragstherapeut jezelf remt in je uitlatingen over situaties en collega’s waar dieren met pijn worden getraind. Heel vreemd eigenlijk want het gaat om mishandeling, daar vind je toch wat van?!

Trouwens, terwijl ik het woordje mishandeling in de alinea hierboven opschrijf hoor ik al een afkeurende stem in mijn hoofd; ‘nou nou daar zeg je nogal wat!’ Maar ff recht voor zijn raap… een dier onnodig pijn doen is wel mishandeling!

Gezien de ontwikkelingen in hondenland is het meer dan ooit nodig om de belangen van de honden en onze beroepsgroep te behartigen. Waar sta jij voor diep in je hart, zonder te polderen?