Praktisch of Principieel

Het dilemma van trainers: principieel of praktisch?

In 2010 hielp ik enkele weken mee bij een paardentrainer die privéles gaf voor paarden met gedragsproblemen. Zij wilde in haar les geen hulpteugels en alleen een eenvoudig bit. Mijn taak was om vóór de les, tijdens het warmrijden, elke ruiter te controleren op bitten, teugels en andere aversieve middelen die in de paardenwereld gangbaar zijn.

Sommige ruiters probeerden toch met hulpteugels naar binnen te glippen. Ze werden boos of kregen huilbuien, en er waren wanhopige smeekbedes: “Dit paard wordt mijn dood zonder hulpteugel!” of “Als ik niet mee mag doen, kan ik hem net zo goed naar de slager brengen!”

Als ik elk paard had gecontroleerd, kwam de trainster naar de ruiters die hun paard niet wilden ‘ontmantelen’. Zij legde dan uit dat het voor haar onmogelijk was om haar werk te doen. Ze was ervan overtuigd dat het gebruik van deze middelen vaak de oorzaak was van de gedragsproblemen en in geen geval een oplossing kon bieden. Sommige deelnemers gingen alsnog de les in, anderen vertrokken boos en gefrustreerd.

Daar heb ik geleerd de verantwoordelijkheid voor het dier steeds meer bij de eigenaar te laten. Vaak komt er uiteindelijk toch een oplossing voor het dier, maar bijvoorbeeld niet bij de huidige eigenaar.

Dit paardenverhaal is een situatie die je als hondentrainer ook tegen kunt komen. Klanten die gewend zijn aan aversieve methoden vragen zich soms af wanneer de ‘echte training’ begint, terwijl hun hond al fantastische dingen laat zien omdat je als trainer op het juiste moment een voertje laat vallen. Het kan lastig zijn om een klant die de successen van de training niet ziet, het vertrouwen te geven om met jou door te gaan.

Wat doe je als een klant je geen vertrouwen geeft en dreigt over te stappen naar een aversieve trainer of aangeeft dat de hond weg moet omdat ze het niet meer aankunnen? Of het bekende verhaal: “Maar ik word over straat gesleept en dat is levensgevaarlijk!”

Dit soort situaties roept een lastig dilemma op: blijf je trouw aan je principes, of geef je mee aan de druk van de klant? In hoeverre is het verantwoord om de hond levenskwaliteit in te laten leveren? Hoe zie jij dit?

—————————————————————————————————

Principieel versus praktisch

Trainers die werken volgens het LIMA-model (Least Intrusive, Minimally Aversive) kiezen soms voor een pragmatische aanpak. Ze starten met diervriendelijke methoden, maar overwegen in beperkte mate aversieve middelen om klanten bij zich te houden.

Het argument is dat gecontroleerd gebruik van straffen beter is dan een overstap naar volledig aversieve training.

Door toch over te gaan op straffen geef je het signaal dat het gebruik van straf of aversieve hulpmiddelen in sommige situaties dus toch gerechtvaardigd is.

Aan de andere kant zijn er trainers die de LIFE-aanpak (Least Inhibitive, Functionally Effective) volgen. Zij blijven trouw aan diervriendelijke methoden en zetten het welzijn van het dier voorop. Dit kan betekenen dat klanten overstappen naar een aversieve trainer of zelfs besluiten afstand te doen van het dier. Het kan lastig zijn om de verantwoordelijkheid voor het dier volledig los te laten.